Wat er werkelijk speelt tussen Mark en Marieke, is niet aan het licht gekomen. Hoewel ik dat vanaf de eerste minuut heb geprobeerd. Maar het verhaal van de eigenzinnige Mark bleef staan als een huis. En Marieke ging er geen moment tegen in. Sterker nog: ze vonden eigenlijk dat ik als therapeut niet moest zeuren. Die hele affaire was eigenlijk een storm in een glas water. Een rimpel die Mark met groot gemak weer glad streek. En Marieke? Die zei opnieuw tegen zichzelf dat ze onnodig moeilijk deed. Het slotwoord, of beter gezegd: de afscheidspeech waarmee Mark de laatste sessie beëindigde, sprak boekdelen. Hij keek Marieke innemend aan en alsof ze zojuist een schipbreuk hadden overleefd, zei hij plechtig: ‘ Weet je nog, die ziekte van onze dochter? En die moeilijke periode toen jij plotseling ontslagen werd? Daar zijn we samen allemaal doorheen gekomen. Dus ook dit komen we wel weer doorheen.’
Ik had het een goede afsluiting gevonden als Mark in de sessies oprecht naar zichzelf had durven kijken. En was gestopt met het subtiele afdwingen van zijn gelijk dat hij waarschijnlijk altijd deed. Want hoe charmant Mark het ook bracht; zijn visie was bepalend. Dus ook die affaire met die collega. Het mocht eigenlijk geen naam hebben, vond hij. Toen ze weggingen gaf Mark mij een hand. En ik zag hem denken: zo, dat hebben we ook weer doorstaan. Nee, Mark was geen moment aan zichzelf gaan twijfelen. Marieke was blij dat Mark mee was gegaan naar de therapie. Meegaan vond ze al ruim voldoende. Naar jezelf kijken was voor Mark teveel gevraagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten