Concurrentie

Prachtig, die moderne manier van openbaar daten. Niet in de beslotenheid van een anonieme internetomgeving of (zoals vroeger) via een cryptische contactadvertentie. Nee, we mogen meegenieten van de publieke afgang die, ik citeer: ‘een leuke single man’ maakt in het populaire jongerenprogramma ‘Take me out’. In de studio staan dertig prachtig geklede jonge vrouwen op een rij, te wachten op die ene jongeman die -letterlijk- in de schijnwerpers staat. Door hun hoofd spookt ongetwijfeld de vraag of ze dan nu eindelijk een man hebben gevonden waar ze mee uit mogen, en nog belangrijker: waar het mee klikt. Ze zijn schaars gekleed, alsof ze op een galafeest zijn uitgenodigd. Ze staan achter een soort lessenaar, en even denk ik als kijker dat ze een lezing gaan houden. Maar dat doen ze niet. In de lessenaar is een licht ingebouwd, en met een druk op de knop mogen ze bepalen of ze de jongeman nog zien zitten. Groen betekent: ‘ik wil’ en rood: ‘laat maar zitten’. De  vrijgezel tegenover hen onthult stukje bij beetje zijn privéleven. Hij vertelt over zijn uitgaansgedrag (feestbeest) en hij mag ook een filmpje laten zien over wat voor hem belangrijk is. Zo kunnen de dames hem leren kennen. Deze week zien we: zijn honden, zijn motor en … de belangrijkste persoon in zijn leven: zijn moeder. Zodra zij in beeld komt gaan terstond alle lampjes op rood. Om het nog erger te maken wordt deze supermoeder door de presentator op het podium gehaald. Het eerste wat ze doet is haar zoon omhelzen. Vervolgens pakt ze zorgzaam zijn hand. En daar staat hij dan: die leuke, twintig lentes oude, single, hand in hand met zijn moeder. De gezichten van de dames spreken boekdelen. Einde oefening.
Wanneer gaan mannen (en moeders) begrijpen dat hun (toekomstige) vriendin of vrouw nooit, maar dan ook nooit met de moeder van hun (toekomstige) vriend of man willen concurreren? Dat kiezen voor een vrouw inhoudt dat je je losmaakt van je moeder.