Khaddafi

Deze week staan de kranten vol over de Libische dictator Muammar Khadaffi. Een bekende naam die staat voor een land waarover verder weinig bekend is. Bij een leider denk ik niet aan iemand die alles zelf bepaalt en wil dat iedereen naar zijn pijpen danst. Zoals in onze regionale krant (de Provinciale Zeeuwse Krant) staat: ‘ Hij wordt belaagd door zijn eigen volk, en door veel Arabische leiders. De dictator heeft niet veel adresjes waar hij welkom is.’ Ondanks de protesten tegen zijn regime weet Khadaffi vooralsnog van geen wijken. Het lijkt erop dat dit de laatste stuiptrekkingen zijn van een wereldvreemde figuur en zijn clan. Waarschijnlijk heeft Khadaffi zich altijd al omringt met ja-knikkers en zich ongevoelig gemaakt voor de invloed van anderen. Hij heeft zich totaal vervreemd van zijn omgeving en ingegraven in zijn eigen gelijk. Natuurlijk spelen bij de bloedige uitbarstingen in Libië een groot aantal factoren een rol. Als relatietherapeuten is het niet aan ons dit te analyseren. Toch dringt zich een vergelijking op met interpersoonlijke verhoudingen op een veel kleinere schaal. In die zin toont Khadaffi op het wereldtoneel wat zich op kleine schaal afspeelt in huiselijke drama’s. Wanneer iemand zich te eenzijdig richt op zijn eigen behoeftes en in het contact met de ander slechts zijn zin wil doordrijven, sluit de ander uit. Deze figuur is eigenwijs, wat inhoudt dat hij de wijsheid van de ander ontkent. De voedzame correctie die noodzakelijk is voor een gezonde wisselwerking en een opbouwend relationeel contact ontbreekt. Partners die teveel uitgaan van zichzelf laten de ander maar twee keuzemogelijkheden: strijden door de mening van de partner aan te vechten of weggaan. Dit kan letterlijk weggaan betekenen door te scheiden; maar het kan ook een innerlijk weggaan inhouden als een partner zich (verongelijkt) terugtrekt. Tussen partners ontstaan ruzies of gelatenheid (hij/zij luistert toch niet). En uiteindelijk is de rek uit de relatie. Dan is het wachten op een Jasmijnrevolutie.