‘ Ja, toen wij vrijdag uw antwoordapparaat inspraken was de nood hoog. Maar omdat we op dat moment geen afspraak voor relatietherapie konden maken, zijn we zelf heel veel gaan praten. En vreemd genoeg, hebben we nu geen behoefte meer aan therapie. We hebben een geweldig weekend achter de rug waarbij wij heel veel met elkaar hebben gepraat. En gehuild, dat zeg ik er eerlijk bij. We zijn blij dat ze elkaar weer gevonden hebben. Maar begrijpen hoe dit nu werkt, dat doen we niet.’ Gelukkig kan ik deze man antwoord geven. Want hoewel het raadselachtig lijkt, is de kern van het verhaal dat mensen hun probleem erkennen. Dat is altijd de start om het relationele proces op gang te brengen. Vergelijk het maar met een voetbal die gehinderd wordt door een grote graspol. De bal zal niet verder rollen maar blijven steken. Vaak gaan de betrokkenen dan uit alle macht tegen de bal trappen. Dit houdt pas op als ze erkennen dat ze op die manier de bal niet aan het rollen krijgen. Als ze samen erkennen dat er ergens (blijkbaar) een hobbel is in de grasmat, kan er een oplossing komen . Regelmatig komt het voor dat wij van cliënten een soortgelijk verhaal horen . Wanneer ze eenmaal de moeilijke stap hebben genomen om te erkennen dat ze werkelijk iets aan hun situatie moeten veranderen, is de eerste stap gezet. En soms is dat meteen de belangrijkste. Dan vertellen ze tijdens de eerste sessie: ’Het is vreemd maar sinds wij bij uw praktijk een afspraak gemaakt hebben, gaat het eigenlijk stukken beter. We zijn weer constructief in gesprek met elkaar, en kunnen het opbrengen naar elkaar te luisteren en begrip voor elkaar te hebben.’ Gelukkig, denk ik dan. Een goede therapeut maakt zich zo snel mogelijk overbodig, is onze stelregel. Maar dit gebeurt buiten mij om. Alleen het feit dat je hulp gaat zoeken is al helend, in dit geval. ‘Kijk aan, dat krijg je er gratis bij!’ antwoord ik meestal wat laconiek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten